Eigenlijk ben ik niet zo bezig met Speciale Dagen in het jaar. Dat is zelfs niet aan te raden, want je zou er een dagtaak aan hebben.
Zo kun je op 1 maart van Complimenten- naar Opschoondag (10 maart) hoppen en tussendoor een gebedje meepikken op de Nationale Gebedsdag (4 maart) om vervolgens 17 maart je schoolgaande koters te wijzen op Leerplichtdag en zo verder. Daarbij hoef je je zelfs niet druk te maken om enorme gaten in de D-Dagen kalender, sterker nog: je zou in je gehops kreupel kunnen raken van de vertakkingen en vreemde uitsplitsingen – zo valt de Internationale Dag van de Moedertaal samen met Pannenkoekendag op 21 februari en kunnen we op 11 september loos tussen Eerste Hulpdag, Dag van de Daklozen en de Week van het Applaus.
Oef! Moge een ieder doen en laten wat ie wil.
Geheel onbevangen, en gespeend van elke (inter)nationale feestbehoefte, opende ik 8 maart mijn Twitter-account en scrolde met slaapogen door mijn TL. Binnen tien minuten was ik klaarwakker.
Ik ben van de generatie die een flinke omschakeling heeft meegemaakt: zaten mijn ouders nog in het keurslijf van de verzuiling, wrikten wij hen met onze onnozele seventies smoeltjes los, nauwelijks beseffend dat de babyboomers al flink wat voorwerk hadden verricht. En het was hard nodig. Mijn eigen moeder begreep nog net op tijd, dat ze evenveel rechten had als haar man en bevrijdde zich op onconventionele wijze uit het keurslijf, tegen van alles en nog wat aanschoppend en niemand ontziend. Dat was aangrijpend in al zijn knulligheid, ik zie het nog allemaal voor me. Maar de drang tot zelfwaardering, die ze klaarblijkelijk niet in haar conventionele opvoeding had gekregen was niet te stuiten.
Hoewel ze daarbij veel kleerscheuren maakte, was, en is, het haar goed recht om emotioneel te overleven, zich maatschappelijk als een gelijkwaardige kenbaar te maken en trots te zijn op de weg die ze insloeg. Bij mijn weten heet dat emancipatie.
Dat ze die scheuren maakte, lag deels aan wie ze was, maar vooral aan die molensteen om haar nek waaraan ze zich wenste te ontworstelen. Haar strijd zag er lelijk uit, wij kinderen keken toe en raakten de kluts kwijt.
Maar er stond dan ook niemand achter haar, niet de kerk, niet haar familie en uiteindelijk ook niet de buurt, noch de leerkrachten van de Middelbare school die ik bezocht. Hoe oneerlijk is zo’n gevecht?
Voor precies zulk onevenwicht is het daarom goed dat er een Internationale Vrouwendag is, net zoals welke Dag dan ook voor een groep in de samenleving die steun kan gebruiken…
Maar wat schetst mijn verbazing?
Klaarwakker raakte ik van wat ik in mijn TL op twitter las, geenszins van plan die dag te vieren – was het helemaal vergeten, van het stuitende geschamper en de kortzichtige one-liners ten koste van een Internationale Dag die alleen al vanwege dat geschamper recht van bestaan heeft. “Vrouwendag? Guhguhguh, geen tijd voor”, “Fijn dat vrouwen op deze manier wat ‘attrubuten’ op de kaart hebben gezet…”, “O, krijg ik er vandaag een paar extra?” etc etc etc. Waarbij ik, toen ik vrij direct reageerde, vrijwel meteen op een portie ouderwetse mannelijkheid werd getrakteerd, “Neem het met een korreltje zout!”…
Tsja.
Helemaal van de waps raakte ik, toen ik constateerde dat ook juist veel vrouwen met ‘leuke’ opmerkingen kwamen… Hebben we dan niets geleerd?
Ik denk aan het verhaal van een vrouw dat ik vandaag nog las over het eeuwige gewiebel waar vrouwen last van hebben in de onmogelijke keuze tussen gezin en carrière. Ik erger me aan het feit dat er tussen mannen en vrouwen met verschillende maten wordt gemeten als het gaat om inkomsten en perspectieven. Ik baal ervan dat ik nog steeds aan hier en daar een kerel moet vertellen dat mijn interesse in hem niet verder gaat dan interesse – gelijkwaardigheid is nog steeds niet vanzelfsprekend.
Ik zie mijn moeder en haar onhandige gevecht tegen een flink aantal reuzen in het verleden. Ik ben haar alvast dankbaar dat ik het nu wat beter kan verwoorden, de rust neem om me niet van de kaart te laten praten. Maar we zijn er dus nog lang niet.
Het zit hem in kleine, gemene hoekjes, Heren èn Dames.
Zullen we over Dierendag, Gay Parade, Reumadag, de Kinderboekenweek, Leerkrachtendag, Wereldvoedseldag ook maar gaan schamperen? Nee hè?! Dat doen we in de regel nooit… Maar Vrouwendag, dáár mogen we lekker op schieten.
Hoe bizar, pijnlijk en onterecht.
Kijk naar de inhoud, skip eventueel de knulligheid, maar suggereer NOOIT meer dat het niet nodig is. Een erkende dag biedt gelegenheid tot uitwisseling en opnemen van stand van zaken. Dat gebeurt niet voor niks, als je het over de Internationale Vrouwendag hebt, vrijwel in alle werelddelen. Gewoon omdat het nodig is!
getikteteksten 
zo eens! Heb er zelf op een andere manier ook over geschreven. http://heldenreis.blogspot.nl/2013/02/slechte-vrouwen.html
LikeLike
Geplaatst door Heldinne | 10 maart 2013, 5:27 pmHoi, heb net jouw blog gelezen. Idd!
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 10 maart 2013, 5:32 pmMij uit het hart gegrepen! Mijn moeder besloot ‘Dolle Mina’ te worden.Dat was eind zestiger jaren toen ze al 50 jaar was. Zo dapper en stoer, heb er altijd respect voor gehad en ben altijd blij geweest dat het nu beter is. Maar helaas, nog a;altijd niet ‘beter genoeg’!
LikeLike
Geplaatst door Liesbeth | 10 maart 2013, 5:34 pmVreemd is dat. Vind je niet? Bedankt voor je reactie.
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 10 maart 2013, 6:25 pmeh, ik hoor je niet over moederdag
vandaag is het mother’s day in het verenigd koninkrijk
LikeLike
Geplaatst door hennie van ee | 10 maart 2013, 6:27 pmJa hee hallo, Verenigd Koninkrijk? 😉
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 10 maart 2013, 6:55 pmengeland enzo
LikeLike
Geplaatst door hennie van ee | 10 maart 2013, 7:22 pmDe tranen springen mij in de ogen bij het lezen hiervan. Je hebt volkomen gelijk. Ik ben ontroerd door de manier waarop je ma beschreven hebt. Dank je. JeZus.
LikeLike
Geplaatst door drietantes | 10 maart 2013, 7:03 pmGoh, MEzus toch… 🙂
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 10 maart 2013, 7:09 pmMooi geschreven!
Zo waar!
LikeLike
Geplaatst door Anja | 10 maart 2013, 10:32 pmDank je.
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 11 maart 2013, 6:18 pmik had al mijn vrouwen opdracht gegeven mij extra te verwennen.
kweenie waarom, het is een ramp geworden …
heb ik het verkeerd begrepen?
het hele jaar krijgen ze alles van mij …
ik snap het niet, moest ik dan op die dan nog meer extra doen?
LikeLike
Geplaatst door asbloed | 11 maart 2013, 3:35 amPardon?
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 11 maart 2013, 6:18 pmIk zat op een andere golflengte. Schijnbaar, deze keer? Ik had uw verhaal, als altijd, zorgvuldig gelezen. Ik leer daar van. Mijn interesse is/zijn uw woorden.
Ik reageer; StereoTypisch als die hork van een man. Bewust als Draak om de draak te steken met die flauwekul die mannen en vrouwen verzinnen, in Nederland. 365 dagen per jaar invullen met iets wat ik zelf kan bedenken. Waar ik geen Mark Rutte voor nodig heb die mij zegt nog gauw een bloemetje te halen in de supermarkt. De supermarkt!
Hier is mijn; ik steek de draak met die idioot.
Reactie.
ik had al mijn vrouwen opdracht gegeven mij extra te verwennen.
kweenie waarom, het is een ramp geworden …
heb ik het verkeerd begrepen?
het hele jaar krijgen ze alles van mij …
ik snap het niet, moest ik dan op die dan nog meer extra doen?
Uw reactie; Pardon?
Pardon? Dat heb ik nog niet eerder van u, naar mij gelezen.
“Ik baal ervan dat ik nog steeds aan hier en daar een kerel moet vertellen dat mijn interesse in hem niet verder gaat dan interesse – gelijkwaardigheid is nog steeds niet vanzelfsprekend.”
Ik denk dan, zal ik iets uitleggen, aan een mens, u als vrouw.
Nee, zij kent mij woorden als geen ander.
Ja, misschien toch wel. Ik ben helaas een man. Ik schaam mij soms diep voor mannen, die zich als een idioot gedragen, naar een vrouw. Ik schaam mij nooit voor vrouwen. Dat kan ik als man niet. Ik mijd veel vrouwen als de pest. Ik haat vrouwen, die ALLE mannen ergens de schuld van geven Die vrouwen zijn zo vreselijk dom. Vrouwen die naar mij kijken, geen mens zien, maar een man zien. En dat omdat ze gekwetst zijn door één of meerdere mannen.
Dilemma van een Draak.
Ik los dat anders op. Omdat ik anders ben, en wil zijn. Ik doe dat uitsluitend voor één vrouw. Ik doe mijn uiterste best, het hele jaar haar dat te geven, wat ik kan geven. Al mijn liefde en respect. Genieten in het wederzijds, verwachting-arm en verplichting-arm zijn.
En op Vrouwendag [wat een belachelijke OnZin] doet zij iets voor mij. Met humor. Dan zegt zij, nee… eist van mij; ” Wil je alsjeblieft de rest van het aankomende jaar zo lief zijn als het afgelopen jaar.” Ik check mijn agenda. Vrouwendag… Ik kijk verbaast op; ” Sorry schat, ik ben vergeten een bloemetje voor je te kopen.” En kom met een slap excuus. “De supermarkt was al dicht.”
Ze glimlacht. “Geeft niet, schat.”
“Wacht maar tot het Mannendag is, lief.”
LikeLike
Geplaatst door asbloed | 12 maart 2013, 12:58 amDat waarvan U vindt dat u dat zelf kunt bedenken, bedenken een hele hoop mensen niet. Daar is dan een maatschappelijke beweging voor nodig. Een bloem is niet alleen een fröbelige attentie, maar ook een gebaar van positieve erkenning. Zoiets als een Internationale Vrouwendag is dus wat mij betreft niet enkel iets om een bloemetje te kopen en verder 364 dagen per jaar maar weer gedachteloos aan te modderen. Gaat om opnemen stand van zaken, buiten de dagelijksheid om, buiten de doorsnee politiek om, een maatschappelijke beweging, en ik zou niet weten wat dat met Mark Rutte van doen heeft.
Het is een moment voor sommigen om uit hun hol te kruipen en verbinding te zoeken, erkenning, herkenning, bewustwording en bewustmaking etc. Hoezo is dit een Nederlandse beweging? Het is internationaal. Veel vrouwen worden nog onderdrukt, stom behandeld, sommigen zijn een eind gekomen.
Als u goed leest, scheer ik niet iedereen over 1 kam. Ik zou niet weten waarom iemand zich moet schamen om een man te zijn. Ik heb mij dus zowel aan mannen als aan vrouwen gestoord.
Ik ben de laatste die op Vrouwendag een potje alternatief gaat zitten djembé-en om erkenning, of in een achterhaalde affinity group basis-democratisch gaat zitten zwetsen. Meestal doe ik niks, omdat ik inderdaad geen Dagen-mens ben. Maar de reacties waren stuitend, denigrerend, schamperend en ondoordacht. Alleen dat al maakt een officiële dag noodzakelijk. Daarnaast valt er ook wel wat te vieren en dat kan dan ook.
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 12 maart 2013, 8:18 amIk heb bij deze dag vooral positieve associaties. Ik vergeet nooit dat ik misschien wel 30 jaar geleden in Italië was op 8 maart, waar vrouwendag al decennia lang gevierd wordt. De mannen/jongens geven een takje mimosa aan hun geliefde vrouw, moeder, dochter, vriendin of hun te eren. Mijn zus en ik kregen ook een tak van een wildvreemde, dat vond ik zo’n leuk spontaa gebaar. De zoete geur van mimosa zal voor mij altijd geassocieerd blijven met 8 maart.
LikeLike
Geplaatst door Stefania | 11 maart 2013, 9:05 amWat mooi. Ik denk eigenlijk dat het typisch NL is, dat denigrerende. Fijn dat je het anders ervaren hebt. Zo moet het zijn.
LikeLike
Geplaatst door switha Ro | 11 maart 2013, 6:17 pm