Iets proberen te zeggen en
het niet over je lippen krijgen is als
‘in de nacht geen hand voor ogen zien’ maar
hem wel vlak voor je te weten
Omdat je nou eenmaal besloot
de kogel in de kom van je schouder de
scharnieren van je elleboog en het
fijne mechanisme van je pols
zó te bewegen dat het wel zo zal zijn:
de palm die warmte uitstraalt je
vingers fast forward zich krommend en
dat het dan toch stopt
Omdat je iets voelt
betekent het nog niet
dat het er ook is
Dit uitzicht is a nightmare but
a fairy tale at daylight
Wat zou Tchaikovsky die
ik hier net beluister daarvan zeggen
– maar dan in het Russisch –
Ook al zoiets dat
verderop goed klinkt maar
dichtbij
onverstaanbaar eindigt in
mijn bereidheid iets te verklaren
‘In de nacht geen hand voor ogen zien’
Ik verpruts bij ontvangst van de
boodschap de
noten de
eerste te lyrische klanken het
zich herhalende thema een
kwetsbaar refrein zo’n
beetje alles
in mijn bereidheid iets te verklaren
Wat een ding
Wat een beklemmend gedicht.
LikeLike
Vond ik ook, ja. Soms vraag ik me af of ik es wat ‘gezelligs’ kan schrijven. Hoewel ik dit toch ambieer – het komt me eenvoudigweg voor de voeten. In dichtkunst dan. De feuilletons zijn luchtiger en hilarischer, behalve die van Spanje dan weer…
LikeLike
Mooi indringend en ook spannend verwoord. Je neemt mee.
Het is wikken en wegen en soms wikt iets zwaarder dan het weegt
LikeLike
🙂 t is gek. Soms heb ik een opwelling waaraan ik meteen moet toegeven, en weet ik van tevoren dat het ‘goed komt’ – heel snel. Andere teksten worden eindeloos herschreven. Deze hier was dus een snelle, ingegeven door een contact dat op half zeven staat.
LikeLike
Volgens mij is het moeilijker om iets beklemmend te schrijven dan iets luchtigs. Dus vooral mee doorgaan. Hopelijk reflecteert het niet je stemming.
LikeLike
Nee, mijn stemming reflecteert het niet, hoewel het klaarblijkelijk in mij leeft, deze beklemming. heb er geen last van.
LikeLike