NINO.

Uit ‘Bouwval’ (werktitel), serie verhalen over teveel waarheden. Aflevering: De vijftienjarige Rosi droomt weg aan het keukenraam, het huis waar zij met haar gehalveerde gezin woont. Moeder is nog net niet terug van een kosteloos aangeboden vakantie. Rosi’s oudere zus Hanna zorgt voor haar.

Hanna bakte trouwens altijd iets …
– ‘Roos?’ zegt Hanna.
– ‘…’
– ‘Roos, heb je je huiswerk al af?’
Ik kijk door het keukenraam over ons paadje (en de stoeptegels) naar de in visgraten geordende straatklinkers. Hier en daar roffelen er vier wielen overheen, ‘Voorbij voorbij,’ zoem ik dan. Tussen de veel te breed gemaakte buitenbocht met vijftien parkeerplaatsen aan haar flank en tussen de binnenbocht door roffelen ze geleidelijk weg – een binnenbocht die een schraal rozenbottelplantsoen omarmt.

Maar sommige wielen onderbreken zichzelf plotseling, hier vlak voor onze gevel. Dat is als ze in de parkeerhaven stoppen die haaks in mijn uitzicht ligt. En dan pas kijk ik op.
‘Nie-hie-mand in het bijzonders’ neurie ik, want zoals altijd stapt Niemand uit en Niemand is Iemand die Niet Opvallen wil, een NINO, een aanwonende van het hofje dat hier begint achter deze parkeerhaven.
‘Of eindigt?’
‘Vlucht, vlucht dan!’ roep ik een NINO sissend na, tot aan het moment dat NINO’s sleutel moeiteloos in een voordeur glijdt – maar ik glimlach ook. Er was namelijk een liedje op de transistor zonet boven dat zich een weg naar buiten schetterde en zo in mijn hoofd landde. Storm & Thunder schal ik van binnen, terwijl een enkele NINO zich een onzichtbaar kortste weg naar een voordeur baant. Dus waar blijft de regen?  – Altijd de juiste deur trouwens. – Of liever een wilde storm?! En hoe, in godsnaam, weet een NINO welke voordeur van hem is? Alle zijn hier identiek!
‘Huisnummers!’ ‘Ah ja …’
Landerig dwaal ik van het hofje over de stoeptegels terug langs ons paadje naar het binnenste van de keuken. Het licht lijkt hier altijd aan. Waar geen glas is, lichten de prefab muren met hun wit-korrelige Rauhfaserstructuur door het felle zonlicht op, en waar wèl, is het raam te hooggeplaatst en zonder vensterbank. Ik kan dus niet leunen, maar hangen kan ik des te beter. Als een zuigend visje tegen de verticale plaat die het enige, enorme venster optilt in een dun aluminium richeltje, een rechtop staande, naar zuurstof happende zuigvis met hennarode haren. Van kopergoud ben ik en éénzesenvijftig lang. Een forse karper dus in een korrelig wit aquarium met een vervormende glazen wand haaks op de kopse kant van de doodlopende straat.

– ‘Heb je je huiswerk af?’
– ‘… Ja hoor …’
– ‘Waar kijk je naar?’
– ‘… Naar Niemand.’
– ‘Naar niemand?’
– ‘Ja, naar Iemand niet …’ NINO bedoel ik en ik denk dat ik droom.
– ‘Mis je Ma?’ zegt Hanna.
– ‘… Ik vind het gezelliger nu …’ zeg ik in mijn droom.
– ‘Hij ruikt goed, de pofferd. Vind je niet?’ zegt Hanna vanuit het aquarium.
In werkelijkheid zeg ik niks. Of misschien:
– ‘Hm hm …’
Dan komt ineens het refrein van het liedje als een zuurstofbel uit het water opborrelen:

Storm and thunder
Beats the nature
Down gushes rain
and wind cracks the trees *)

Ik kijk opnieuw door de glazen wand voorbij ons paadje en verderop over de stoeptegels naar de visgraten straatklinkers van ons hofje. Hier en daar vier wielen eroverheen, ‘Voorbij voorbij’. En Storm en Donder laten alles golven tot de klinkers onder water raken en dof met elkaar klikklakken. Dit hoort de kopergouden karper graag en het stelt haar gerust.
– ‘De pofferd is klaar!’ zegt Hanna tevreden.
En ik vraag haar wat zij van de uitvinding van het huisnummer vindt.

Storm & Thunder. (Earth & Fire, 1972)