getikteteksten
van Nora van Dam
Lichtheid.
Rosi weet al snel wat ‘iets verliezen’ betekent, hoewel weten niet het juiste begrip is. Eerder ervaart ze verlies als een besef – een onaangenaam gevoel de controle kwijt te zijn. Rosi, nog jong, heeft er eigenlijk ook nog geen woorden voor. Daarom ervaart ze elk verlies als een op zichzelf staande, nare herinnering. Maar … Lees verder
‘Weg!’
Na het beroerd uitpakkende bakje koffie met Tante Lina vlucht Rosita de stad uit en stopt onderweg bij het kerkhof waar haar vader begraven ligt. Achterin onze auto heb ik standaard een paar rubberlaarzen liggen. Je weet maar nooit: voor die ene stortbui of een lekke band in de wildernis. Eigenlijk wilde ik na de … Lees verder
Altijd waar!
Rosita en Porky zitten middenin de verhuizing. Porky moet zo nodig schoffelen. Rosita laat zich gaan. Ik moet eventjes alleen zijn. Niet al te lang: een kwartiertje, dat moet toch kunnen. Op zolder. Porky is net klaar met schoffelen in de achtertuin, heilig overtuigd van het nut. Dat bleek uit wat hij ongevraagd begon uit … Lees verder
Pieren steken.
Rosita op glimmende rubberlaarzen staat bij haar vaders graf. ‘Kijk eens, Rosi! Daar staat ie, papa, net zoals toen. Met zijn laars haaks op de schop. Stoom dampt uit zijn neusgaten zodra hij het blad in de grond duwt. Dat smeuïge tsjik-geluid waarmee de schop in de klei wegzakt. Daarna raspt zijn zool over het … Lees verder
Achterstevoren.
Porky en Rosita hebben Sylvian op het vliegtuig gezet. Eenmaal thuis herinnert Rosita zich een gezinsuitje met de Opel Olympia. De dingen die je doet om Sylvians vertrek te overleven. Waren we bijna thuis, moest en zou ik Porky bij de dorpskroeg afzetten. Hij liet zich niet zomaar ompraten en daarom begon ik met hem … Lees verder
Wee.
Rosita herinnert zich het afscheid van haar zoon Sylvian op het vliegveld. Een bevalling is niet klaar zodra de streng wordt doorgeknipt. Als een postnatale wee dendert onrust door mijn lijf na Sylvians vertrek. Het laat een uitgedroogd slagveld achter, ik vlei me erin neer en jank het gretig nat. Niet trouwens voordat ik met … Lees verder
Alles wat beweegt.
Het ingekorte verhaal bereikte de shortlist van de Nijmeegse Literatuurprijs 2017. Hier de definitieve versie. ‘Meeuwen,’ zeg ik, ‘zilvergrijze meeuwen.’ Sinds mijn bezoek aan vaders graf, een maand geleden, ben ik veel zachter gaan praten. Bijna fluisterend. Je moet tenslotte, zo bleek, niet de goden verzoeken. Het is me niet voor niks gelukt de piep … Lees verder
(klad)
Rosita schrijft een klad over de eerste ontmoeting tussen haar ouders. (klad) Over haat als brandstof in een plot valt veel te zeggen, het sist en trekt als gierende tocht aandacht tot het koud nagloeit. Dat gevoel bevalt me helemaal niet, ik wil er graag vanaf maar heb geen idee hoe. Zoiets wordt dan meteen … Lees verder
One afternoon at Pollawaddy bay.
This ‘slow-slide show’ was inspired by the taciturnity and rough shyness of fishing men (and one woman), knowing that they were watched by some other locals and a few tourists. It was peaceful though, and I could observe the changing formations people do in a unconscious way. Mind to open the volume at the youtube. … Lees verder
Hyde & seek, Norah!
Je neemt afscheid van je oude moeder – de volgende dag zal je naar Ierland vertrekken. Zij, mam, serveert je nog een kopje thee en babbelt opgewekt. Jij knikt verstrooid op de dingen die ze zegt, dus hier en daar, en roert in het kopje dat de kleine kolk binnenin (door jouw rusteloze hand veroorzaakt) … Lees verder
Recensies voor Ugenda, voorjaar 2016.
Deze was voor een ex-leerling van mij, op weg in zijn prille carrière tot cabaretier. Het Greppeltheater, een initiatief van Rik Luijmes bracht dit jaar een prachtige familiedrama uit. Clem Bongers, voorvechter in de homobeweging schilderde tijdens een amateur schildercursus de ene voorvechter na de andere en exposeerde deze. Angela Vissers pleitte in dit interview voor een liefst wat … Lees verder
Tante Lina.
Rosita ontmoet na veertig jaar tante Lina. Op verzoek van deze laatste. ‘Hoe erg kan het zijn?! Hoe erg kan het nou helemaal zijn. Toch?’ Mama’s zus, mijn tante Lina, is waarschijnlijk net gestopt met roken. Haar vingers trillen een beetje, terwijl een doosje smientjes tussen haar gekromde duim en middelvinger bungelt. Haar wijsvinger tikt … Lees verder
Bettes waarschuwing.
Uit ‘Bouwval’, werktitel voor een verzameling verhalen over teveel waarheden. Iemand wilde laatst van mij weten wat ik onder onvoorwaardelijke liefde verstond. Ik heb niet zo’n vastomlijnd idee. Zelf ben ik geketend aan een tijdbom. Als vanzelf tikken de secondes kostbare tijd weg naar een trefzeker einde waar ik nog lang niet aan toe ben. … Lees verder
Nadagen.
Nadagen hebben een scherpe afdronk, dus niet het glas met mijn tong leeglikken. Wees gewaarschuwd: – je tastzin voorzichtig in het bokalen testveld leggen (dat wel) – geen geurende bries over de natte vlakte in het gekantelde glas ervaren (dat niet) maar – de droevige resten in de ziel op de bodem zien liggen, als … Lees verder
De euvele moed van Marguerite Duras.
Geen moed der wanhoop waarmee ze schrijft, Duras, nee. Hoewel dit één van mijn eerste reacties is op de stromende gedachtegang van haar geest, een gang langs haar jeugd in Indochina met een hysterische, agressieve moeder, een wrede oudste broer en een incestueus geliefde jongere broer. Indochina, een gekolonialiseerd land, feodaal, te heet om te … Lees verder
Sites die ik volg
