getikteteksten
van Nora van Dam
“Werk heelt alle wonden, mevrouw!” (deel 1)
Ziek worden van je werk zet je persoonlijkheid op scherp en je zult jezelf onder ogen moeten zien. De vraag is, is dat eigenlijk wel te doen in de maatschappelijke hectiek? Rosi kan er niet mee overweg. Of toch wel? Met plakogen van slaap en veel te vroeg, sta ik drentelig in de wachtkamer van … Lees verder
Gezeik
Ziek worden van werkdruk zet je persoonlijkheid op scherp. Je zult jezelf onder ogen moeten zien en moeten dealen met de artsenij. Rosi kan er niet mee overweg. of toch wel? De aanblik van mijn plas in de pot verbijsterd me. Als droesem zijgt een bizar soort geel in mijn pinkelwater neer, kan het bijna … Lees verder
Boertjes laten
Ziek worden van werkdruk zet je persoonlijkheid op scherp. Je zult jezelf onder ogen moeten zien en met de artsenij moeten dealen. Ik zwaai mijn zoon uit; zodra hij met zijn rolkoffertje het plateau voor de ingang van het station betreedt streel ik met mijn ogen zijn deinende rug. Eenmaal uit het zicht keer … Lees verder
‘Wat denk je zelf?!’
Ziek worden van werkdruk zet je persoonlijkheid op scherp. Je zult jezelf onder ogen moeten zien en met de artsenij moeten dealen. – ‘Je bent een echte work-a-holic, Roos!’ Hoezo, zou ik willen gillen, er moet gewoon brood op de plank! Wat is het probleem, dat ik een perfectioniste ben? Zorgzaam, zorgvuldig? Wat nou?! Maar … Lees verder
Kroes’ luxe biertje
Ziek worden van je werk zet je persoonlijkheid op scherp. Je zult jezelf onder ogen moeten zien en met de artsenij moeten dealen. – ‘Zullen we een luxe biertje nemen?’ Beste mensen, met een zieke lever mag je geen druppel alcohol, laat staan een luxe biertje. Opvallend hoe vaak ik het uitleggen moet, het lijkt … Lees verder
Domme Dingen
Herschreven fragment uit ‘Rosi | ta’ (werktitel): Rosita kijkt terug op haar jongere zelf, Rosi. Maar zo was het, Rosi. Jij stond meestal tegen ons vensterbankloze keukenraam geplakt. Je hing. Door de keuken zwommen we eerder dan dat we liepen vonden we. Tussen koelkast en gootsteen. Van de wasmachine naar de tafel. Als in een … Lees verder
Lichtheid.
Rosi weet al snel wat ‘iets verliezen’ betekent, hoewel weten niet het juiste begrip is. Eerder ervaart ze verlies als een besef – een onaangenaam gevoel de controle kwijt te zijn. Rosi, nog jong, heeft er eigenlijk ook nog geen woorden voor. Daarom ervaart ze elk verlies als een op zichzelf staande, nare herinnering. Maar … Lees verder
‘Weg!’
Na het beroerd uitpakkende bakje koffie met Tante Lina vlucht Rosita de stad uit en stopt onderweg bij het kerkhof waar haar vader begraven ligt. Achterin onze auto heb ik standaard een paar rubberlaarzen liggen. Je weet maar nooit: voor die ene stortbui of een lekke band in de wildernis. Eigenlijk wilde ik na de … Lees verder
Altijd waar!
Rosita en Porky zitten middenin de verhuizing. Porky moet zo nodig schoffelen. Ik moet eventjes alleen zijn. Niet al te lang: een kwartiertje. Op zolder, moet toch kunnen. Porky is net klaar met schoffelen in de achtertuin, heilig overtuigd van het nut. Hij begon dat nut ongevraagd uit te leggen. Begon te beweren dat een … Lees verder
De K.A.N.O. ‘s
HIER staat mijn verhaal De K.A.N.O.’s. Leestijd 8 minuten. Het doet mee aan de verhalenwedstrijd Nationale Voorleeslunch. Help me op de longlist terecht te komen door het te lezen en te waarderen door op de duim onderaan het verhaal te klikken. Er zal je dan gevraagd worden om een account aan te maken óf (als je dat … Lees verder
Pieren steken.
Rosita op glimmende rubberlaarzen staat bij haar vaders graf. ‘Kijk eens, Rosi! Daar staat ie, papa, net zoals toen. Met zijn laars haaks op de schop. Stoom dampt uit zijn neusgaten zodra hij het blad in de grond duwt. Dat smeuïge tsjik-geluid waarmee de schop in de klei wegzakt. Daarna raspt zijn zool over het … Lees verder
Achterstevoren.
Porky en Rosita hebben Sylvian op het vliegtuig gezet. Eenmaal thuis herinnert Rosita zich een gezinsuitje met de Opel Olympia. De dingen die je doet om Sylvians vertrek te overleven. Waren we bijna thuis, moest en zou ik Porky bij de dorpskroeg afzetten. Hij liet zich niet zomaar ompraten en daarom begon ik met hem … Lees verder
Wee.
Rosita herinnert zich het afscheid van haar zoon Sylvian op het vliegveld. Een bevalling is niet klaar zodra de streng wordt doorgeknipt. Als een postnatale wee dendert onrust door mijn lijf na Sylvians vertrek. Het laat een uitgedroogd slagveld achter, ik vlei me erin neer en jank het gretig nat. Niet trouwens voordat ik met … Lees verder
Alles wat beweegt.
Het ingekorte verhaal bereikte de shortlist van de Nijmeegse Literatuurprijs 2017. Hier de definitieve versie. ‘Meeuwen,’ zeg ik, ‘zilvergrijze meeuwen.’ Sinds mijn bezoek aan vaders graf, een maand geleden, ben ik veel zachter gaan praten. Bijna fluisterend. Je moet tenslotte, zo bleek, niet de goden verzoeken. Het is me niet voor niks gelukt de piep … Lees verder
(klad)
Rosita schrijft een klad over de eerste ontmoeting tussen haar ouders. (klad) Over haat als brandstof in een plot valt veel te zeggen, het sist en trekt als gierende tocht aandacht tot het koud nagloeit. Dat gevoel bevalt me helemaal niet, ik wil er graag vanaf maar heb geen idee hoe. Zoiets wordt dan meteen … Lees verder
Sites die ik volg
